الآن با هر کس بخوام طرح کنم باید چند ساعت افشا کنم پوشیده‌هام رو. اون‌هایی هم که در جریان زمینه‌ها هستند حتی به کار شنیدن هم نمی‌آن، که عتاب می‌کنند.

فلاکت این‌جاست که نه می‌شه به کسی گفت، نه می‌شه کاری‌ش کرد، نه دکمه‌ی بازگشت داره. آخه چرا این کار رو کردی؟ چرا این جوری اون کار رو کردی؟ و از همه‌ی این‌ها مهم‌تر، چرا من این‌قدر بدبخت ام؟

حضور کم‌رنگ و حتی اندک‌ش چه‌قدر در زندگی من تأثیرگذار بود، همین اطمینان قلبی نامحسوس به بودن‌ش. و همون حرکت‌ش چه قدر آزاردهنده بود، و هنوز بعد یه هفته هست.

گفته بودی درد دل کن گاه با هم‌صحبت‌ای؛ کو رفیق رازدار ای؟ کو دل پرطاقت‌ای؟

تقریباً مطمئن‌ام هرگز هیچ‌کس این‌ها رو نخواهد خواند. در دوری از توییتر به این‌جا به پناه آمده ایم.

چه‌قدر بده که آدم برای این ایام‌ش ذخیره‌ای نداشته باشه؛ وقتی که هم‌صحبتی با محرم‌ترین‌ها نه تنها تسلی‌بخش نیست بلکه دردافزاست. یا از تو بریده.

از عجیب‌ترین جاهایی که دیده‌ام ارجاع به قرآن داده بشه، و از عجیب‌ترین نقل‌قول‌هایی که در یک سایت مرتبط با موسیقی دیده‌ام.

ولی حالا این همه تو زندگی بقیه فضولی می‌کنید کی می‌رسید خودتون زندگی کنید؟

ولی حالا این همه شوآف می‌کنید کی می‌رسید زندگی کنید؟