داغ|دل من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش | که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی
باز است روی سیبِ جمال‌م دهاِن نعل مانده‌ست روی صورتِ ماه‌م نشانِ نعل دستِ تو دور دید و به الفت مرا گرفت بر گردن‌م نشسته ردِ بازوانِ نعل خوش کرده جا به کامِ شریف‌م از این جهت بوسیدنی‌ست -از همه جا- آستانِ نعل زخم‌ای ست زخمِ راه …
ادامه نوشته »در من رواجِ پیشه‌ی آهنگران پر است | برای قاسم بن الحسن.
