چنان بی‌رحم زد زخم جدایی، که خود گویی نبوده‌ست آشنایی. خلاصه که این طوریا.

راستی، دیشبدرست قبل خواب حدود ده دقیقه صدا ضبط کردم و برای برادرم فرستادم، که وقتی بیدار شدم و هفمیدم چه شاه‌کاری به بار اوردم ازش خواستم نشنوه، و شکر خدا که نشنیده بود. امشب باز شنیدم‌ش، بسیار رقّت‌برانگیز بود. باز هم باید اقرار کنم که بسیار دهشت‌ناک بود. کاش …

دو تا سخنرانی اخیر آرش نراقی رو گوش کردم امروز؛ یکی درباره‌ی «امکان معاد جسمانی»، و دیگری «آگاهی، تجربه‌ی وحیانی، و روایت رؤیا.» فصل مشترک آزاردهنده‌ی این دو، راجل بودن نراقی بود در مباحث فلسفه‌ی ذهن.

«نمی‌دونم ولی چی‌کار کنم»

«نمی‌دونم ولی چی‌کار کنم»

دیشب قبل به خواب رفتن ایمیل ای به برادرم زدم که اگر هر کس دیگری مشابه آن را به من می‌زد بسیار دهشت‌زده می‌شدم، خصوصاً در نیمه شب.

ترسم که اشک در غم ما پرده‌در شود.

نصیحت‌گوی رندان را -که با حکم قضا جنگ است-

و ما خیلی تنهاتر از آن هستیم که فکر می‌کردیم. و البته خیلی خیلی تنهاتر از آن‌چه مؤمنین گمان می‌کنند.

از جمله‌ی وحشت‌آورترین‌ ترس‌ها این که «بَلْ وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ قَدْ قَلَىٰ.»